منشا میوه پرتقال از جنوب شرقی آسیا بوده و یک میوه پیوندی است که در دوران باستان احتمالاً با پیوند نارنگی و پومیلو پرورش داده شده است. گونه ایرانیاین میوه در قرن 11 میلادی توسط ایتالیایی‌ها به اروپا منتقل شد و در آنجا رایج گردید. در قرن ۱۵میلادی گونه های شیرین تر این میوه توسط تاجران پرتغالی از هندوستان منتقل گردید و در کشور پرتغال کشت شد و این میوه از طریق کشور پرتغال گسترش پیدا کرد. به همین دلیل در بسیاری از زبان‌های دنیا (یونانی، ترکی، ایرانی، عربی، بلغاری، گرجی و زبان جنوب ایتالیا) هنوز واژه میوه پرتقال با کشور پرتغال تشابه دارد. ریشه واژه انگلیسی (Orange) نیز از نارنگ (سانسکریت) آمده و هم‌ریشه واژه نارنج (فارسی) و واژه‌های مشابه در بسیاری از زبان‌های دیگر از جمله ارمنی، اسپانیایی و عربی می‌باشد. در برخی زبانها هم (مانند هلندی و آلمانی) آن را سیب چینی (به واسطه مبداء این میوه) می‌نامند.
معروف‌ترین گونه اصلاح شده پرتقال در دنیا تامسون ناول می‌باشد. بیروت، پایتخت لبنان نیز یکی از معروفترین مکان‌های پرورش آن درجهان است، به همین دلیل پرتقال بیروتی از معروفیت جهانی برخوردار است.
میوه پرتقال سرشار از ویتامین ث است. درخت پرتقال دارای برگ‌های همیشه سبز و گل‌های سفید می باشد که میوه آن بسته به گونه در مزه های شیرین و ترش و با رنگهای زرد یا قرمز می‌باشد.
پرتقال یکی از قدیمی‌ترین میوه‌هایی است که بشر از آن استفاده می‌کرده است و در حدود ۵۰۰سال قبل از میلاد مسیح کنفوسیوس از آن نام برده‌است. پرتقال اولیه، کوچک، تلخ و پر از هسته بوده‌است که در اثر اصلاح نژادی و مهندسی ژنتیکی و همچنین انتخاب نوع بهتر و نظارت بر فرآیند کشت و نگهداری، درشت تر و شیرین تر شده‌است.
بر اساس آمار سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد فائو، سالانه حدود 75 میلیون تن پرتقال در دنیا به عمل می آید که ایران با تولید حدود 2.5 میلیون تن پرتقال، مقام هفتم را در بین کشورهای تولید کننده این محصول به خود اختصاص داده است.